Last Station | Ajith C Herath

(A watch worn by a passenger who perished in the train wrecked by the Tsunami at Paraliya had stopped at 9.25am)

‘The train shall now recommence its journey.
Passengers are requested to return to their seats ... Calling at all stations!’

Does someone
turn back time from 9.25 am
bidding the enraged
dark waves to return to
some unseen abyss,
long away from the shore,
as a telephone rings ceaselessly,
unanswered at the last station
before death?

Time has stopped with a train,
between the waves and
a graveyard,
an indelible print of eternal regret .

Laughter and banter
still seem to echo
with the dying notes
of a blind beggar’s fiddle,

as a child is looking steadily
towards the far horizon.
After that moment no further chatter,
only the interminable search,

mine, for my dead ...
yours, for your dead ...

You must be careful, where you step,
as bodies are laid out.
One false move, even a diary
beneath your feet may weep in pain.

The mechanical arm of a JCB
digs deep through
the hearts of the undead
searching for their departed souls
with each breath.
Time starts moving once again
in some parallel universe
and a whistle is blown
for the journey to resume.

‘The train shall now recommence its journey.
Passengers are requested to return to their seats … Calling at all stations.’

Passengers, arise from your sodden graves,
take each other’s swollen hands
and board the train.
Your loved ones await you
at the last station.

Sinhalese original, Jan. 2005 by Ajith C Herath
[English version by Hiranjaya]

******

[සුනාමි රළ පහරින් පැරෑළියේදී අනතුරට පත් දුම්රිය අසල තිබූ මළ සිරුරක වූ අත් ඔරලෝසුවක කටු 9.25 දක්වමින් නතර වී තිබිණ.]

"දුම්රිය තව මෙහොතකින්
යළි ගමන් අරඹනු ඇත....
සියළු මගීන් නැවත
තමන්ට නියමිත මැදිරිවලට පැමිණෙන්න.
ගමනාන්තය දක්වා
සෑම දුම්රිය ස්ථානයකම නවත්වනු ඇත..."

9.25 සිට
කාලය කරකවයි
පසුපසට කිසිවෙකු
වියරු කළු රළ පෙළ
වෙරළ වෙත නෑවිදින්
ආපසු ඇදී ගොස්
නොපෙනෙනා ඈතක
නතර වන ලෙස

මරණාන්තයෙන් මෙපිට
අවසාන දුම්රියපළේ
දුරකතනයක් නාද වෙයි.
නොනැවතී
නාද වෙයි…
කිසිවෙකුත් නැත.

කාලය නතර වී ඇත.
රළ පෙළක්
හා
මිනී යායක් අතර
දුම්රියක් නතරව තිබේ.
සදාකාලික පසු තැවීමක
සදා නොමැකෙන
සිතුවමක් ලෙස....

මැදිරියෙන් මැදිරිය
පිය තෙපුල් සිනහ හඬ නැගෙයි.
අඳ වාදකයාගේ ළසෝ ගීයට මුසුව
සිතාරයේ අවසාන සත්සර බිඳී යයි.

කවුළුවෙන් පිටත
ඈත සිතිජය දෙස
සිඟිත්තෙකු නෙත් යොමයි.

ඒ නිමේෂයෙන් පසු
පිළිවදන් පසුවදන් ඇවැසි නැත.

මා මගේ මළවුන් සොයා යනු මිස…..
ඔබ ඔබේ මළවුන් සොයා යනු මිස….

මළමිනී ගොඩ දමන විට
සීරුවෙන් ඇවිද යා යුතුය.
පයට පෑගෙන දින පොතක් වුව
වේදනාවෙන් ඉකිබිඳිනු ඇත.

බැකෝ යන්ත‍්‍රය ඇවිත්
නොමළවුන්ගේ පපු කැනැති හාරයි.
ආත්මය හිස්ව ගොස්
නොමළවුන්
අවතාර ලෙස සැරිසරයි.

සමාන්තර විශ්වයක
කාලය යළි සෙමින් ගලා යයි.
දුම්රිය යළි පිටත් වීමේ
සංඥා නළා හඬ නාද වෙයි.

"දුම්රිය තව මෙහොතකින්
යළි ගමන් අරඹනු ඇත....
සියළු මගීන් නැවත
තමන්ට නියමිත මැදිරිවලට පැමිණෙන්න.
ගමනාන්තය දක්වා
සෑම දුම්රිය ස්ථානයකම නවත්වනු ඇත."

සියළු මළවුනි
තෙතැති පස් තට්ටු බිඳ
මිනී යායෙන් නැගිට
ඉදිමී ගිය අතින් අත අල්ලගෙන
ඇවිත් මෙහි ගොඩවන්න
මිළඟ නැවතුමට වී ඔබේ නෑසියන් බලා හිඳී.

[නිම්තෙර| හිරු| 2005 ජනවාරි 3]

Ajith C Herath | අජිත් සී හේරත්